Na de euforie van de pilletjes kwamen er toch een paar zware dagen aan, kon ineens niet meer slapen, doodop zijn en niet kunnen slapen, zelfs overdag mijn middagdutje ook niet meer :(. 1 dagje cava, maar toen werden het er toch algauw 3 en dat is echt niet leuk. Er bovenop mijn down/emo moment dan, ben ik toch zaterdag gebroken. Het werd me eventjes allemaal te veel, de traantjes vloeiden zo maar zonder reden. Eerst alleen boven in de slaapkamer, nadien mijn schat erbij geroepen en dan in haar armen geweend. Zo'n raar gevoel, geen fut, negatieve dingen denken, het eventjes niet meer zien zitten. Ik heb het altijd het eerste weekend na de chemo maar deze keer was het erg, natuurlijk wordt het zwaarder en zwaarder en zullen er nog zo'n momenten komen maar wat haat ik deze X(. Op zo'n dagen zeg je dan tegen jezelf: ben zelfs nog niet halverwege! Zo raar dat dit opkomt hé, al eens gezegd aan de oncoloog maar schijnt perfect normaal te zijn, de medicatie die je inneemt voor en na de chemo zijn dan uitgewerkt en dat is dan een neveneffect ervan, je mag dan nog zo sterk zijn als je wilt, je kan daar niet tegen vechten. Maar goed, gelukkig zijn deze dagen niet te lang en herpak ik mezelf of beter gezegd mijn lichaam. Nu gaat het weer beter, nog niet top maar beter. Denk dat de dagen top minder en minder gaan zijn. In ieder geval maandag veel te vertellen aan de oncoloog want deze keer verschrikkelijk nieuwe symptomen bijgekregen. Ook is mijn geduld niet meer zo goed, kan minder en minder tegen het gezaag van Mylo (als je weet dat hij geen seconde zwijgt) is dit soms moeilijk voor mij en botst het net iets meer tussen ons dan vroeger. Hij heeft zo zijn willetje en wilt steeds de bovenhand en ik vind de energie niet meer om daar tegen te vechten of te onderhandelen waardoor ik vlugger op mijn tenen ben getrapt. Ze vetrekken beide zondag op kamp tot de zaterdag erop en eerlijk gezegd (sorry dat ik dit moet zeggen) kijk ik ernaar uit :-(. Het zal me deugd doen, de laatste EC komt eraan en ik weet dat het terug zwaar zal zijn dus zal ik deugd hebben aan de rust. Natuurlijk heb ik overdag de kinderen niet maar na school kunnen ze ook zo druk zijn en zoals gemeld kan ik daar niet zo goed meer mee om. Iedereen zegt wel "je ziet er goed uit" maar innerlijk is dat niet altijd zo, geloof me, ik worstel met mezelf. Tach zegt ook dat ik veranderd ben en dat kan ook zijn, er gebeuren dingen met mijn lichaam die maken dat ik "anders" ben. Dit zal waarschijnlijk beteren na de chemo, maar momenteel heb ik zelf mijn lichaam niet onder controle maar wees er zeker van dat ik mijn kids en mijn madam nog steeds super graag zie en dat ik ze dankbaar ben voor hun steun!!! Jullie horen me volgende week wel nog eens.
Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten